Έχω βαρεθεί να με εκτιμούν, να με εκτιμούν βεβαίως βεβαίως, να με νοιάζονται (;) και να αποφασίζουν ότι με αγαπούν (;) εκ των υστέρων!
Και δεν είναι ότι είμαι καμιά παράξενη (ό,τι ακούγεται είναι φήμες), ούτε συγκαταλέγομαι στους ΕΜΟ. Δε θέλω ντε και σώνει να αισθάνομαι ότι είμαι μόνη μου-τόσοι πολλοί μα πάλι τόσο μόνη και τόσο εκτεθειμένη συνασθηματικά- εξάλλου έχω προ πολλού περάσει την ηλικία-σκόπελο των ΕΜΟ. Απλά δε θέλω όλα αυτά να συμβαίνουν μετά το τέλος μιας σχέσης φιλικής ή ακόμη χειρότερα ερωτικής.

Κατά ένα παράδοξο τρόπο, άνθρωποι που κατά καιρούς συνταξίδεψαμε, μοιραστήκαμε στιγμές, μου-των-μας, και που κάποια στιγμή αποφάσισαν να κατέβουν από το σύννεφό μου, λίγο άκομψα, λίγο άγαρμπα, λίγο άτσαλα και κάποιες φορές πληγώνοντας τον συνοδοιπόρο, επέστρεψαν στην πλειονότητά τους πολύ αργότερα με εντελώς διαφορετική συμπεριφορά, ίδιοι κατά βάθος άλλα με άλλο προσωπείο

Και εγώ τους δεχόμουν όλους πίσω, γέμιζα συνεχώς με καφέ τα ποτήρια μας, άνοιγα την αγκαλιά μου, έδιωχνα μακριά δεύτερες σκέψεις και άκουγα, και συγχωρούσα, και άκουγα και τους έπαιρνα από το χέρι και περπατούσαμε και πάλι πλάι-πλάι.

Δεν είναι ότι είμαι καλός άνθρωπος. Κατά βάση είμαι βλάκας γιατί δεν μπορώ να πάρω τον εαυτό μου στα σοβαρά, να τον προστατέψω από τις κακοτοπιές και κατα συνέπεια επιτρέπω σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν να μπαινοβγαίνουν στη ζωή μου, να την κάνουν κουρελάκια, να φεύγουν, να επιστρέφουν και εγώ να δίνω ευκαιρίες και να διαλύομαι

Πάντα είχα και έχω πίστη στις ανθρώπινες σχέσεις και καμία απολύτως στην κρίση μου.



Καλλιστειακή ερώτηση, ποιο είναι το χειρότερό σου ελάττωμα;

Και με περισσή ειλικρίνεια και έπειτα από ενδελεχή ενδοσκόπηση, η απάντηση:
Αχμμμμ, μάλλον το ότι εμπιστεύομαι τους ανθρώπους;

Buscando mi naranja

Αν σε λένε Γεράσιμο, είσαι ξάδερφος του Στέλιου, σε φωνάζουν Λι, ζήσαμε προχθές μια νύχτα μαγική στη Ν. Υόρκη, μπάρκαρες το ίδιο βράδυ σε εμπορικό πλοίο, ταξιδεύεις αυτή τη στιγμή για Τόκιο και με ψάχνεις (το κυριότερο!)
... Εδώ θα με βρεις!

Ήττα της εργατικής τάξης

Μαγείρεψα...

GIVE ME A BREAK!

Η μανούλα λείπει μόλις τρεις ημέρες. 15 μέρες στη Γερμανία και ένα Σαββατοκύριακο Βιέννη; Στρασβούργο ίσως; Ζυρίχη; Θα δείξει...
Και χαίρομαι, όχι που λείπει, αλλά που είναι η πρώτη φορά απ' όσο θυμάμαι, που κάνει κάτι μόνο για αυτήν χωρίς να υπολογίσει κανέναν, μια πράξη απόλυτης ανεξαρτησίας. Ποιούς αφήνει πίσω, τί θα τρώνε, ποιός θα καθαρίζει, πώς θα ζουν χωρίς αυτήν.

Αυτοί που μένουν πίσω λοιπόν είναι δυο μαντραχαλαίοι (συγγνώμη μπαμπά) και εγώ. Κατά βάση αυτοί που μένουν πίσω και πρέπει να καλύψουν τις τρύπες είναι η εξής μία:
Εγώ!

Από προχθες λοιπόν έβαλα σε εφαρμογή το σχέδιο "Βιλέντα", σχέδιο έκτακτης φασίνας σε περίπτωση ασθενείας ή απουσίας της μαμάς.
Ξύπνημα στις 7:00, ολική φασίνα του σπιτιού μου εντός δύο ωρών παρακαλώ!! Ο Βέγγος μπροστά μου θα ωχριούσε. Μια τρελή με το μαλλί κότσο, να τινάζει και να πλένει τα μπαλκόνια στις 8:00 το πρωί, να βάζει πλυντήρια, να βγάζει τα ρούχα για άπλωμα κτλ κτλ. Στις 9:00 ένα γρήγορο ντους και βουρρρρρρ για τη δουλειά μέχρι τις 8:00.

Στο μυαλό μου, στο μεταξύ, έχει αρχίσει να παίζει το σουξεδάκι της Πρωτοψάλτη, η οποία παρεπιπτόντως δε μου αρέσει καθόλου, ούτε αυτή ούτε το σουξεδάκι της.

Επιστρέφω αφηρημένη στο σπίτι και ονειρεύομαι ήδη παραλίες, άραγμα και τα σχετικά. Ο Θωμάς έχει πάρει σάρκα και οστά και είναι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί ποτέ. Ανοίγω την πόρτα, αυτοχαστουκίζομαι για να συνέλθω και βάζω καφέ στην καφετιέρα καθότι επακολουθεί δίωρο μάθημα ισπανικών.
5 λεπτά πριν ακούσω την πόρτα να χτυπά, κόβεται το ρεύμα!!! Το μάθημα ακυρώνεται! Κβαντοσύμπτωση; Ή το ήθελα τόσο πολύ που όλο το σύμπαν συνωμότησε υπέρ μου (Κοέλιο μπλιαχ)
Τρία ζήτω παρόλαυτά για τις απεργιακές κινητοποιήσεις!!! Γενικώς βέβαια, όχι μόνο της ΔΕΗ.

Χθες, το σκηνικό επαναλήφθηκε με το άλλο σπίτι, αυτό της μαμάς μου και διανθίστηκε ποικιλοτρόπως για να μην υπάρχει μονοτονία και ρουτίνα:
Α)Μεγαλύτερο σπίτι
Β) 3 επιπλέον πλυντήρια ρούχα, (αυτό το άπλωμα ρούχων, τσεκάρισμα αν στέγνωσαν, μάζεμα, σύμπτηξη για να χωρέσουν τα νέα πλυντήρια είναι το χειρότερό μου) Πέραν του ότι έχω κληρονομήσει κάτι εντελώς άχρηστες συνήθειες από τη μαμά, όπως ότι τα ρούχα πρέπει να απλώνονται συμμετρικά αρχίζοντας από το μικρότερο σε μήκος, κάτι που σημαίνει ότι με κάθε νέο πλυντήριο έχουμε αναδιάταξη στα σχοινιά!!! Παρέλαση κανονική! Το ξέρω ότι είναι και χαζό και απόλυτα κουραστικό και χρονοβόρο αλλά κάθε φορά που παρακάμπτω την κωνσταντίνεια θεωρία για το νοικοκυριό, ακούω τη φωνή της στα αυτιά μου. Και προτιμώ την extra κούραση από μουρμούρα και γκρίνια.
Γ) Ψώνια! Το χειρότερό μου, το οποίο έγινε χειρότερο γιατί με ακολούθησε και ο αδελφός μου για να με βοηθήσει (ντεμέκ). Ο αδελφός μου είναι supermarket addict. Πηγαίνει στα supermarket από χόμπι (όσο μεγαλύτερο το supermarket τόσο το καλύτερο) και σπαταλάει ώρες ψάχνοντας να βρει την χι σάλτσα με γεύση φινόκιο και τη δείνα με γεύση ανανά. Στο τέλος, φορτώνεται με ένα σωρό άχρηστα πράγματα και σπαταλάει πολλά πολλά λεφτα. Για να φανταστείτε κάθε νέα του σχέση περνάει το crash test σε ένα supermarket και αν επιβιώσει συνεχίζουν ακάθεκτοι. Με αυτά και με εκείνα έχει ψωνίσει από όλες τις αλυσίδες στη Βόρεια Ελλάδα. (Στο Σκλαβενίτη δεν έχει πάει... Ακόμη!)
Τα ψώνια, που λέτε, διήρκησαν δυό ώρες και είναι πολλές για την πόλη που ζω.

Γυρνώντας σπίτι και αφού μάζεψα τις σακούλες, έβαλα γάλατα, βούτυρα, φρούτα κλπ στο ψυγείο, συμμάζεψα τα δύο σπίτια, την έπεσα στον καναπέ και κοιμήθηκα από τις 11. Τα σχέδια για νυχτερινή έξοδο πήγαν στράφι. Φευ! Τσάμπα οι μάσκες και τα scrub!

Ο τρίτος γύρος σήμερα ήταν ο καταλυτικός. Με εξαίρεση ένα διάλλειμα για δεκάλεπτο καφέ, από τις 8 το πρωί μέχρι τώρα έχω σιδερωσει 5 πλυντήρια ρούχα και ξανασκούπισα το σπίτι μου (καθότι έχω και τον Πουπούλη που ουδόλως σέβεται τις προσπάθειές μου και γεμίζει τα πάντα με τρίχες, πουπουλένιες και αγαπημένες μεν, τρίχες παρόλαυτα δε)

Και έπεται συνέχεια... Σε κανένα δεκάλεπτο έρχεται και η καθηγήτρια των Ισπανικών για να αναπληρώσουμε το μάθημα της Πέμπτης. Και διακοπή να γίνει τώρα δε σώζομαι με τίποτα, ο ήλιος λάμπει (κλαψψ)


Όπως αντιλαμβάνεστε οι υπόλοιποι του σπιτιού σε όλο αυτό είναι απόντες, με μπροστάρη τον
πατέρα μου, με τον οποίο γίναμε ψιλοκώλος λίγο πριν και ηρέμησα. Μου έφυγαν τα νεύρα, μου έφυγαν όλα. Όχι τίποτα αλλά πρέπει να διατηρήσω και την αξιοπρέπεια μου. Μπορεί να τσακίζομαι για να τα προφτάσω όλα, αλλά δεν πρέπει να σωπαίνω και να μη δηλώνω την αντίθεσή μου με όλη αυτή την εκμετάλλευση που υπόκειται το γυναικείο φύλο όλους αυτούς τους αιώνες...

Όπως τα βλέπω τα πράγματα καλύτερα να μείνω ως έχω, δηλαδή me, myself and I. A! Και ο Πουπούλης μου! Να μη σκοτίζομαι για κανέναν παρά μόνο για μένα!

Α! Και από αύριο θα μαγειρεύω μόνο αν προλαβαίνω! Δε ξέρω αν αυτό θα τους κοστίσει (κάτι ψιθυρίζεται για τις μαγειρικές μου ικανότητες) αλλά κάπως πρέπει να αντιδράσω!

Αποχή από το μαγείρεμα λοιπόν!
Συνδικαλίστριες νοικοκυρές όλου του κόσμου ενωθείτε!

3ήμερο αληθειών

Oscar Wilde

" Δώσε μια μάσκα σε έναν άνθρωπο
και μόνο τότε θα σου πει την αλήθεια"

Να μην πέσουν οι μασκες!

Τσιγγάνα;
Όχι όχι. Έχω ντυθεί τουλάχιστον 4 φορές με την ίδια στολή (που πια είναι βέβαιο ότι θα μου είναι στενή κλαψψψ) και άπειρα κακόγουστα πλαστικά πολύχρωμα κολιέ, κρίκους χούλα χουπ στα αυτιά και ελιά τσακίρικη στο άνω χείλος!
-Τι Σίντυ και μαλακίες, εδώ υπάρχει η Τσιγγανο-Στρουμφίτα!
Χμμμμμμμ, γάτα;
Άπαπα. Δοκιμασμένη συνταγή, πετυχημένη βέβαια, ανέξοδη (το κυριότερο), αλλά 1ον) δε νομίζω ότι με παίρνει να φοράω πλέον ολόσωμη φόρμα κολάν και 2ον) δεν έχω όρεξη για χουρχουρίσματα και γατοτσαχπινιές, είμαι στα πολύ στραβά μου τελευταίως (τελευταίως λέγοντας θα έχει και 4-5 μήνες)..
Οπότε όσοι με ξέρετε μη με πολυζορίζετε, δείξτε κατανόηση και θα επανέλθω..
Τί άλλο, τί άλλο;
Σαρλό;
Δύσκολα, έχω επέμβει και στο φυσικό μου φρύδι - θάμνο. Μπα, μια αποτυχία θα είναι.
Χαβανέζα;
Εκτός του ότι είναι και αυτή είναι μια χιλιοφορεμένη μου στολή, με αποξηραμένα στάρια να κρέμονται ολόγυρά μου (και πιστέψτε με χρειάστηκαν πολλά) και κολιέ από πλαστικά λουλούδια να μου προκαλούν φαγούρα στο λαιμό, κατατάσσεται στις στολές νιάου-νιάου χρρρρρρρ και είπαμε εγώ δεν είμαι για τέτοια.
Τί άλλο έχω ντυθεί κατά καιρούς που μπορώ να επαναλάβω;
-Άγαλμα της ελευθερίας, και ναι δεν είμαι περήφανη για αυτό αλλά ήταν λύση της τελευταίας στιγμής και τουλάχιστον ήταν αρκετά πετυχημένη. Αλλά ποτέ ξανα!
-Βασίλισσα της ημέρας με συνοδό τον αδερφό μου ντυμένο Μάγκα!!!! Και πώς ντύνεσαι Μάγκας; Εν έτει 1987 λοιπόν το να γίνεις Μάγκας ήταν κάτι απλό. Καρό πουκαμισάκι, γιλεκάκι, τζιν (που δεν τα φορούσε όλος ο συφερτός τότε) με γυρισμένα ρεβέρ, μουστακάκι ψιλοχιτλερικό και γυαλιά ζωγραφιστά παρακαλώ, και μια δόση κατεβασμένη μουτσούνα γιατί η μαμά σου δε σε άφησε να βάλεις κανονικά Ray Ban γυαλιά και δε σου έδωσε να πιπιλάς τσιγαράκι με την άκρη των χειλιών σου. Αλλά θα λείπει ο συνοδός - Μάγκας μου και χωρίς αυτόν δεν πάω πουθενά..
-Εφημερίδα! Με επισήμανση στο ένα μαγουλάκι "Τα νέα" και στο άλλο "Τα παλιά"... Ανευ σχολίων οεο!!
- Βλάχα. Περήφανη και ροδαλή! Με τίποτα, άσε που μπορεί να ταυτιστώ με τίποτα συλλαλητήρια, τσολιάδες, Αλέξανδρους και Ζορρό, μακριά από μας!
- Πεταλούδα, με μεγάλη επιτυχία και με αυτοσχέδια φτερά που διαλύθηκαν στην πρώτη ώρα της βραδιάς. Κατατάσσεται στην κατηγορία χρρρ που λέγαμε.
Και τέλος Μαρία η άσχημη. Είχα ξεμείνει πέρσι από ιδέες και νομίζω ότι φάνηκε!
Φέτος όμως το Μαράκι μας ομόρφυνε... Άσε που κατάφερε και τον Αλέξη και δεν ταυτιζόμαστε πια! Οπότε πάει και αυτή η εναλλακτική..

Έχω πρόβλημα... Οι μέρες περνάνε και δεν μπορώ να βρώ τι θα μασκαρευτω...

Νομίζω ότι φέτος θα επιλέξω να είμαι ο εαυτός μου! Φέτος θα είμαι άντερκαβερ και κανείς δε θα το καταλάβει! Αν δείτε μια ξανθιά, μπλε, κοντή -όσο τρία μήλα το ένα πάνω στο άλλο- τύπισα, εγώ θα είμαι!
Αλλά και πάλι ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος!