Jusque ici rien va bien

Τόσες μέρες ξεγελούσα τον εαυτό μου...
Και νόμιζα ότι όλο αυτό που με έπνιγε, ο κόμπος στο λαιμό, οι ατελείωτοι πονοκέφαλοι, το κενό στο στομάχι, το "συννεφάκι" στο μέτωπό μου -όπως το αποκαλεί το πορτοκάλι μου- είναι συμπτώματα οργής. Οργή που δε βρίσκω πού στα κομμάτια να εκτονώσω, οργή που δε καταλαγιάζει γιατί αυτό το Κωλοκράτος, αυτά τα καθάρματα -για να το προσωποποιήσω- θα τη βγάλουν λάδι για ακόμη μια φορά. Οργή για αυτά τα λαμόγια που κοιμούνται το βράδυ χωρίς οι τύψεις να στοιχειώνουν τα όνειρά τους, γιατί πολύ απλά δεν έχουν καμία συνείδηση και καμία ηθική, ακόμη και για έναν έφηβο, ένα παιδί που σκόρπισε τα 15 του χρόνια σε ένα πεζοδρόμιο των Εξαρχείων.
Σήμερα μόλις, πάνω από τον τάφο ενός φίλου που χθες θα έκλεινε τα 29 του χρόνια συνειδητοποίησα ότι αυτό που με κατακλύζει δεν είναι οργή, είναι μια θλίψη ανείπωτη, που έχει κολλήσει σαν πίσσα στα πνευμόνια μου, στο μυαλό μου, στα μαλλιά μου, παντού...
Σήμερα μετά από τόσες μέρες, έκλαψα με λυγμούς. Για τη χαμένη ζωή του φίλου μου, για τα 3,5 χρόνια που δεν τον έχουμε κοντά μας για να ομορφαίνει την μέρα μας, για τα τόσα που θα είχε καταφέρει για τον ίδιο και τους γύρω του, για τα 29 κεράκια στο μνήμα του, για τις ρημαγμένες μας ζωές, για το θάνατο ενός άγνωστου παιδιού, για το αβέβαιο μέλλον μας, για τους ονειροπόλους μάταιους αγώνες μας.
Απόψε δεν έχω όνειρα, δεν έχω τίποτα.

Με στοργή και προδέρμ

Με χημικά...

και....

ξύλο...

Μεγαλώνουν, μεγαλώνουν γερά παιδιά!!!

Ζήτω η ελληνική δημοκρατία!

Δολοφονούν τα νιάτα μας και έχουν το θράσος πρώτο θέμα στα δελτία να είναι η καταστροφή περιουσιών;

Η ιδιοκτησία στην Ελλάδα του σήμερα είναι σημαντικότερη από την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής!! Ο κόσμος μετράει πόσες βιτρίνες έσπασαν και πόσα αυτοκίνητα κάηκαν. Μετράει και οργίζεται...

Δεν οργίζονται που ένα παιδί, που θα μπορούσε να είναι και το δικό τους παιδί (έχει άραγε σημασία;), δολοφονείται με μια σφαίρα από το χέρι ενός ειδικού φρουρού που στοχεύει απ' ευθείας στην καρδιά; Ενός ειδικού φρουρού που -υποθετικά- οπλίζεται για να προστατεύει τους πολίτες και όχι για να τρομοκρατεί και να τσαμπουκαλεύεται;

Δεν οργίζονται που οι παραιτήσεις υπουργών και υφυπουργών δε γίνονται δεκτές από τον πρωθυπουργό;

Δεν οργίζονται που αυτός ο πρωθυπουργός δεν παραιτείται με τίποτα; Μα με τίποτα; Την κουτάλα βλέπεις είναι δύσκολο να την αφήσεις κάτω. Κι ας κατακαίς την Ελλάδα για δεύτερη φορά.

Δεν οργίζονται που το Κράτος και η Αστυνομία κρατήθηκαν μακριά από όλα αυτά τα επεισόδια, αφήνοντας κάποιους να πλιατσικολογούν, κάποιους άλλους να ξεκαβλώνουν όπου βρουν και κάποιους τρίτους –αυτούς τους γνωρίζουν καλά- να βάζουν επιπλέον φωτιές, μεταφορικά και κυριολεκτικά, στρέφοντας με αυτό τον τρόπο τους “νοικοκυραίους” εναντίον όλων όσων αντιδρούν ενάντια στην ασυδοσία, εναντίον όσων δε κοιτάνε μόνο τον εαυτούλη τους, την περιουσιούλα τους και τα δικά τους τα παιδιά;

Δεν οργίζονται που σήμερα τα ΜΑΤ κάνουν καλά τη δουλειά τους δηλητηριάζοντας 15χρονα παιδιά με χημικά και δακρυγόνα και συλλαμβάνοντας μαθητές και δασκάλους!!

Δεν οργίζονται που τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις εμπαίζουν το κοινωνικό σύνολο, με σκάνδαλα, κουμπάρους, ρασοφόρους γιάπηδες, ανεργία, απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, μετανάστες -αυτόχειρες, Ζαχοπουλείαδες και άλλα έπη, φτώχεια, φτώχεια, φτώχεια;

Κι αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος ξεχύθηκε και διαδηλώνει, γιατί ο πόνος και η οργή έγιναν ποτάμι και παρασύρουν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Σαφώς και δεν επικροτώ τον βανδαλισμό περιουσιών αλλά αυτά πρέπει να περιμένει κανείς από ανθρώπους που δε θα μπορούν καν να ονομαστούν στο μέλλον “γενιά των 700 ευρώ”, γιατί δε θα μπορούν ούτε τόσα να κερδίσουν, και θα κάνουν ουρά έξω από τα ταμεία ανεργίας. Που δε βλέπουν φως στο τούνελ. Που είναι νέοι με βλέμμα ήδη τόσο γερασμένο και τόσο άδειο.

Ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος, ντρέπομαι που μένω εδώ.
Ντρέπομαι που σε αυτή τη χώρα αμούστακα παιδιά ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ στο δρόμο. Τόσο απλά.
Ντρέπομαι και οργίζομαι.

Το χέρι του κάθε μπασκίνα το οπλίζουμε εμείς, όσο συνεχίζουμε να αδιαφορούμε και βολευόμαστε στους καναπέδες μας. Η σιωπή είναι συνενοχή.

Μόνο το μαύρο μπορεί να περιγράψει τα συναισθήματά μου.
Ένα μικρό παιδί πόσο εγκληματίας μπορεί να είναι;
Τί μπορεί άραγε να δικαιολογήσει αυτή την αποτρόπαια πράξη;

Σήμερα κηδεύτηκε ο Αλέξης.

Στο καλό αγόρι μου…