Jusque ici rien va bien

Τόσες μέρες ξεγελούσα τον εαυτό μου...
Και νόμιζα ότι όλο αυτό που με έπνιγε, ο κόμπος στο λαιμό, οι ατελείωτοι πονοκέφαλοι, το κενό στο στομάχι, το "συννεφάκι" στο μέτωπό μου -όπως το αποκαλεί το πορτοκάλι μου- είναι συμπτώματα οργής. Οργή που δε βρίσκω πού στα κομμάτια να εκτονώσω, οργή που δε καταλαγιάζει γιατί αυτό το Κωλοκράτος, αυτά τα καθάρματα -για να το προσωποποιήσω- θα τη βγάλουν λάδι για ακόμη μια φορά. Οργή για αυτά τα λαμόγια που κοιμούνται το βράδυ χωρίς οι τύψεις να στοιχειώνουν τα όνειρά τους, γιατί πολύ απλά δεν έχουν καμία συνείδηση και καμία ηθική, ακόμη και για έναν έφηβο, ένα παιδί που σκόρπισε τα 15 του χρόνια σε ένα πεζοδρόμιο των Εξαρχείων.
Σήμερα μόλις, πάνω από τον τάφο ενός φίλου που χθες θα έκλεινε τα 29 του χρόνια συνειδητοποίησα ότι αυτό που με κατακλύζει δεν είναι οργή, είναι μια θλίψη ανείπωτη, που έχει κολλήσει σαν πίσσα στα πνευμόνια μου, στο μυαλό μου, στα μαλλιά μου, παντού...
Σήμερα μετά από τόσες μέρες, έκλαψα με λυγμούς. Για τη χαμένη ζωή του φίλου μου, για τα 3,5 χρόνια που δεν τον έχουμε κοντά μας για να ομορφαίνει την μέρα μας, για τα τόσα που θα είχε καταφέρει για τον ίδιο και τους γύρω του, για τα 29 κεράκια στο μνήμα του, για τις ρημαγμένες μας ζωές, για το θάνατο ενός άγνωστου παιδιού, για το αβέβαιο μέλλον μας, για τους ονειροπόλους μάταιους αγώνες μας.
Απόψε δεν έχω όνειρα, δεν έχω τίποτα.