Είχα το όνειρο μου, το ποδήλατό μου
Η πιο μακροχρόνιά μου σχέση, με διαλείμματα, επεισοδιακούς χωρισμούς και θρυλικές επανενώσεις, είναι αυτή με το ποδήλατό.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου καβαλούσα ένα κόκκινο τρίκυκλο ποδηλατάκι, ευγενική προσφορά του μεγαλύτερού μου αδερφού. Τον έπαιρνα στο κατόπι, κάνοντας μανιασμένα πετάλι για να τον προφτάσω, τσιρίζοντας σε άπταιστα σουηδικά "vanta lita" (sic). Η σχέση αυτή έληξε πραγματικά άδοξα όταν σε μία από τις εξόδους μου και προσπαθώντας να μη μείνω ξοπίσω, καρφώθηκα σε ένα μαρμάρινο παγκάκι. Αυτη η σύγκρουση μου στοίχισε ένα ανοιγμένο κεφάλι και ένα δόντι (μη φανταστείτε ότι κυκλοφορώ με κενό, παιδικό ήταν) και μια καταρρακωμένη αξιοπρέπεια.
Λίγα χρόνια αργότερα, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, δανείστηκα το ποδήλατο της παιδικής μου φίλης. 4 ρόδες απόλυτης ελευθερίας. Έτσι ένιωθα... Και ακόμη και σήμερα, όταν ανακαλώ εκείνο το απόγευμα, μου αφήνει ακριβώς την ίδια γεύση. Ένα κόμπο στο στομάχι και μια χαρά που θέλει να ουρλιάξει, μια άγρια χαρά που δε με αφήνει, που με πνίγει.
Όταν επαναπατριστήκαμε, οι γονείς μου έφεραν μαζί τους καινούρια ποδήλατα για όλους, για όλους εκτός από μένα (ξανά). Εγώ κληρονόμησα το δεύτερο παλιό ποδήλατο του αδερφού μου, ένα βυσσινί διάολο με κουδούνι και κόντρα αντί για φρένα.. Και η πρώτη απόπειρα να μάθω να το καβαλάω ήταν στο χωριό, με τον αδερφό μου να μου δίνει φόρα, να με αφήνει στην τύχη μου και να ουρλιάζει να πατήσω την κόντρα. Δεν ήξερα τί θα πει κόντρα, πόσο μάλλον πού να τη βρω και πώς να τη χρησιμοποιήσω.. Και έτσι η πρώτη μου βόλτα με το βυσσινί διάολο κατέληξε σε σύγκρουση με τη βαριά σιδερένια καγκελόπορτα της αυλής μας αλλά χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς αυτή τη φορά, και το κυριότερο, χωρίς απώλειες. Τα επόμενα χρόνια γίναμε αχώριστοι, εγώ και το ποδήλατό μου, με ατελείωτες βόλτες, ξέφρενες κόντρες με άλλα ποδήλατα, ιαχές και γέλια. Κουτρουβαλούσα στις κατηφοριές και ο αέρας μου μαστίγωνε το πρόσωπο. Ήμουν ο άρχοντας του κόσμου μου! Η σχέση μου με αυτό το ποδήλατο διακόπηκε βίαια λόγω μιας πτώσης που μου στοίχισε ένα σκισμένο γόνατο, έναν βγαλμένο αγκώνα και ένα σπασμένο (μπροστινό!) δόντι (και ούτε καν παιδικό).
Την επόμενη χρονιά οι γονείς μου λύγισαν μπροστά στην επιμονή μου για ένα καινούριο ποδήλατο... Και έτσι μου κληροδότησαν το ποδήλατο της μαμάς μου. Το ποδήλατο της μαμάς μου ανήκε στην κατηγορία των οικογενειακών ποδηλάτων - χίλια εξακόσια κυβικά και μεγάλοι αποθηκευτικοί χώροι. Είχαν διαπράξει ένα από τα μεγαλύτερά τους λάθη. Το ποδήλατο αυτό αποτέλεσε τροχοπέδη στην ομαλή κοινωνικοποίησή μου. Για όλα τα υπόλοιπα Στρουμφάκια ήμουν η Στρουμφίτα με το καρούλι της. Ένα μπλε κοριτσάκι με ένα διπλάσιο σε μέγεθος ποδήλατο από αυτήν. Κάθε μου βόλτα προκαλούσε γέλια και καζούρα. Σύντομα, έστειλα το ποδήλατο στο υπόγειο και άρχισα να αναζητώ εναλλακτικές μεθόδους μετακίνησης, πατίνια, σκέιτμπορντ και τελικά πόδια!
Πέρασαν χρόνια προτού ξανανιώσω την ανάγκη να χρησιμοποιήσω ποδήλατο. Και όταν συνέβη, αγόρασα το δικό μου, κατάδικό μου δίκυκλο! Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ωραιότερη περίοδος της φοιτητικής μου ζωής. Ένα πανέμορφο νησί στα πόδια μου, στις ρόδες μου μάλλον, προς εξερεύνηση και ένα μάτσο τρελούτσικοι φίλοι με τις ρόδες τους, συντροφιά μου...
Τώρα τελευταία ψάχνω για άλλη μια φορά το ποδήλατο που θα με ταξιδέψει και θα με κάνει να νιώσω λίγο πιο ελεύθερη, λιγάκι πιο παιδί...
