Trabajar para sobrevivir

Σήμερα το πρωί μια φίλη μου έστειλε το εξής link


Στον αντίποδα της ακόρεστης δίψας για απόκτηση τίτλων εις την ξενιστί που ελληνιστί λίγοι έως ελάχιστοι αντιλαμβάνονται (εξέκιουτιβ, βάις πρέσιντεντ), αλλά τιμούν και σέβονται δεόντως, της ματαιοδοξίας, του σεξ εντ δε σίτι, βρίσκεται η αγωνία του μεροκαματιάρη, του εργάτη των 500 ευρώ (και αν).

Ναι, σήμερα θα είμαι λίγο μελό, έτσι ξεκίνησε άλλωστε η μέρα μου.

Με την Αλβανίδα κυρία που καθαρίζει το χώρο της δουλειάς μου να μου απαριθμεί τα προβλήματα επιβίωσης της οικογένειάς της, με τα συριστικά ελληνικά της, και να περιμένει να ακούσει το καθησυχαστικό "όλα θα φτιάξουν, όλα θα πάνε καλά" όχι από ανοησία ή αφέλεια αλλά από απόγνωση. Διαμένουν ήδη τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα, άνθρωποι χωρίς πατρίδα, χωρίς επιστροφή. Η Αλβανία φαντάζει εφιάλτης, η Ελλάδα -με τις 4 πολυκατοικίες την εβδομάδα - 25 ευρώ- η μόνη επιλογή για δύο μεσήλικες ανθρώπους με ένα μικρό παιδί. Για τον πιτσιρίκο γίνονται όλα έξάλλου, για να του διασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον και να μην εξαρτάται από μία αγελάδα και ένα στρέμμα χωράφι, όπως αυτοί εξαρτιόταν για χρόνια.
Για αυτόν υπομένουν τον ρατσισμό, τις προσβολές και την εκμετάλλευση των εργοδοτών.
Τρεις άνθρωποι σε ένα σπίτι παγωμένο, με ένα γεύμα την ημέρα και με μια φωτίτσα να καίει στην καρδιά τους.

Την έχουν ονομάσει ελπίδα, ελπίδα ότι κάπου εδώ βρίσκεται η Ιθάκη τους..
Μόνο που είναι μακρύς ο δρόμος..