Έχω βαρεθεί να με εκτιμούν, να με εκτιμούν βεβαίως βεβαίως, να με νοιάζονται (;) και να αποφασίζουν ότι με αγαπούν (;) εκ των υστέρων!
Και δεν είναι ότι είμαι καμιά παράξενη (ό,τι ακούγεται είναι φήμες), ούτε συγκαταλέγομαι στους ΕΜΟ. Δε θέλω ντε και σώνει να αισθάνομαι ότι είμαι μόνη μου-τόσοι πολλοί μα πάλι τόσο μόνη και τόσο εκτεθειμένη συνασθηματικά- εξάλλου έχω προ πολλού περάσει την ηλικία-σκόπελο των ΕΜΟ. Απλά δε θέλω όλα αυτά να συμβαίνουν μετά το τέλος μιας σχέσης φιλικής ή ακόμη χειρότερα ερωτικής.

Κατά ένα παράδοξο τρόπο, άνθρωποι που κατά καιρούς συνταξίδεψαμε, μοιραστήκαμε στιγμές, μου-των-μας, και που κάποια στιγμή αποφάσισαν να κατέβουν από το σύννεφό μου, λίγο άκομψα, λίγο άγαρμπα, λίγο άτσαλα και κάποιες φορές πληγώνοντας τον συνοδοιπόρο, επέστρεψαν στην πλειονότητά τους πολύ αργότερα με εντελώς διαφορετική συμπεριφορά, ίδιοι κατά βάθος άλλα με άλλο προσωπείο

Και εγώ τους δεχόμουν όλους πίσω, γέμιζα συνεχώς με καφέ τα ποτήρια μας, άνοιγα την αγκαλιά μου, έδιωχνα μακριά δεύτερες σκέψεις και άκουγα, και συγχωρούσα, και άκουγα και τους έπαιρνα από το χέρι και περπατούσαμε και πάλι πλάι-πλάι.

Δεν είναι ότι είμαι καλός άνθρωπος. Κατά βάση είμαι βλάκας γιατί δεν μπορώ να πάρω τον εαυτό μου στα σοβαρά, να τον προστατέψω από τις κακοτοπιές και κατα συνέπεια επιτρέπω σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν να μπαινοβγαίνουν στη ζωή μου, να την κάνουν κουρελάκια, να φεύγουν, να επιστρέφουν και εγώ να δίνω ευκαιρίες και να διαλύομαι

Πάντα είχα και έχω πίστη στις ανθρώπινες σχέσεις και καμία απολύτως στην κρίση μου.



Καλλιστειακή ερώτηση, ποιο είναι το χειρότερό σου ελάττωμα;

Και με περισσή ειλικρίνεια και έπειτα από ενδελεχή ενδοσκόπηση, η απάντηση:
Αχμμμμ, μάλλον το ότι εμπιστεύομαι τους ανθρώπους;