Περιμένοντας το κορίτσι - σκουλαρίκι

κανονικά εδώ δε θα έπρεπε να είμαι μόνος μου. είμαστε ζευγάρι, εγώ και το κοριτσάκι. το ταξίδι μας ξεκίνησε από μια γέφυρα, που ανάσαινε και βογγούσε, ήθελε να αποτινάξει από πάνω της μιλούνια ανθρωπάκια που την παρέλυαν.
..................
στάθηκε από πάνω μας, μας πήρε στα χέρια της, μας έβαλε αντίκρυ στον ήλιο. έδωσα μια αγκωνιά στο κοριτσάκι, να είσαι χαριτωμένη, της ψυθίρισα. παίξαμε μεταξύ μας, με τον ήλιο, κάποιες στιγμιαίες λάμψεις ξέφυγαν απο το παιχνίδι, πνιχτά γελάκια έτρεξαν να τις βρουν.
μας χαμογέλασε αφηρημένα..

How much is it?... I 'll buy it
και μπλουμ! βουτιά στην τσάντα της, ανάμεσα σε χαρτιά, στυλό, τσιγάρα, μισοφαγωμένα μπισκότα σοκολάτας με πορτοκάλι.
και έπειτα;
και έπειτα, πέρασε χρόνος αρκετός, δε ξέρω πόσος, κοιμόμασταν αγκαλιά, ανασαίναμε ο ένας την ανάσα του άλλου, ξυπνούσαμε, μασουλούσαμε ψίχουλα και χαρτί και αυτά ήταν αρκετά, ήταν ο κόσμος μας και ο κόσμος μας μας ήταν αρκετός
και επειτά;
έπειτα μια μέρα βρεθήκαμε ο ένας αντίκρυ από τον άλλο, κρεμασμένοι από δύο αυτιά, αυτός άλλωστε ήταν ο προορισμός μας. αλλά δεν ήμασταν ευτυχισμένοι. δεν μπορούσαμε να έχουμε ο ένας τον άλλο.
με τον καιρό όμως βρήκαμε τρόπους να κάνουμε παιχνίδι τη μοναξιά μας, ευτυχία τη μοίρα μας. παίρναμε φόρα και πηγαίναμε πέρα δώθε, λίγο ακόμη και θα σε δω, λίγο πιο δυνατά, αχ σε είδα, έλα ξανά..
άλλες φορές παιχνίδι ήταν τα ταξίδια μας. στο τέλος του ταξιδιου, στο ξεφτισμένο σπιτοκουτάκι μας, ψυθιρίζαμε τις εντυπώσεις μας, ξετυλίγαμε τις εικόνες μας, συμπληρώναμε τα κενά μας. και περνούσε ο καιρός..
και έπειτα;
και έπειτα το κοριτσάκι άρχισε να θέλει περισσότερα, ο κόσμος μας δεν ήταν πια αρκετός. ήθελε να γνωρίσει άλλα μέρη, το σπιτοκουτάκι μας και οι βόλτες μας δεν ήταν πια αρκετά. έλα να το σκάσουμε, μου έλεγε συχνά
δε σε καταλαβαίνω, μου γκρίνιαζε
πώς μπορείς να είσαι ευχαριστημένος με ψίχουλα, βόλτες, ψίθυρους και αγκαλιές; πάμε να φύγουμε..

ήμουν πάντα πιο δειλός από το κοριτσάκι και πάντα ήθελα πολύ λίγα για να νιώθω ευτυχισμένος και ό,τι χρειαζόταν για να νιώθω πλήρης το είχα και χωρούσε σε ένα τόσο δα μικρούτσικο σπιτοκουτάκι.

και το κοριτσάκι ήταν πάντα πιο φιλόδοξο από μένα, η ζώη του δεν του αρκούσε ποτέ και ό,τι χωρούσε σε μια παλάμη ήταν από μόνο του αρκετό για να του προκαλέσει δυσφορία και να ανυπομονεί να το αποτινάξει..

και έπειτα;
έπειτα...
έπειτα από καιρό και σε μια απρόσμενη στιγμή, σε ένα ταξίδι μας μακρινό, το κοριτσάκι, κουρασμένο από τη δειλία μου, από τη ρουτίνα που τόσο αγαπούσα, έδωσε ένα σάλτο και προσγειώθηκε σε μια σακούλα με βιβλία, μπάλες από χιόνι, κούκλες και τον ίδιο τον Αϊ Βασίλη..
έλαααααααα, πήδαααααα, το άκουσα να φωνάζει
και ήμουν έτοιμος, αλήθεια θα το ακολουθούσα αλλά δεν πρόλαβα..
αιχμαλώτισα την τελευταία της εικόνα και την έκανα σκουλαρίκι για να με ακολουθεί

και όταν αργότερα, τα χέρια που μου χαρίσαν αυτόν τον κόσμο συνειδητοποίησαν την απώλεια, με απόθεσαν απαλά στο σπιτοκουτάκι.
τα κλάματά σου, μου πήραν το αυτί, μου είπε
θα το βρούμε το κοριτσάκι σου και έπειτα θα αρχίσουμε οι τρεις μας ξανά τις βόλτες , μα ως τότε θα παραμείνεις στο σπιτοκουτάκι σου

το σπιτοκουτάκι μου, μου όχι μας, ο άθλιος πια αυτός ενικός ασχημαίνει τη ζωή μου.
κανονικά εδώ δε θα έπρεπε να είμαι μόνος μου. είμαστε ζευγάρι, εγώ και το κοριτσάκι. είμαστε όχι ήμασταν!